Pero o problema distamuito de estar resolto. Calquera pode pensar exemplos de edifícios ou tratamentos de espazos públicos (ColiseodeACoruña, GuggenheindeBilbao)quesãounauténtico insulto a unha persoa con falta demobilidade; cumpren a normativa, pero resultaquehai unhaentrada“normal” para todo omundo conmobilidade, pero, se alguénvai encadeirade rodas tenque tocarun timbre, dar avoltapor ali, ir por acolá, e chegará á entrada “especial”. Se non se concebem os edifícios e aurbanización coa acessibilidade integrada, cunha concepción claraneste senso, as actuaciónsparciais para o cumprimentoda normativa nonpodemdar soluciónssatisfatoriasaoquenon resolveuopropio deseñoprimitivo. Se se fanprazas conpavimentos contínuos, sen saltos de cotas, todo chan, aí nese espazo non hai necesidadedenormativaposíbel;...Espazo totalmente accesíbel sennormativa...Nindouscentímetrosnin medio centímetro, ninhai rampla, ninnon rampla. Curiosamente, hai 100 anos todas as prazas e rúas eran así en todas as cidades; foron os intentos de proteccióndos peóns fronte a agresividadedos automoveisosquexeraronasbarreiras.Polo tanto, recuperar a memoria dos centros históricos leva a recuperar a accesibilidade, agás cando sexa con moitodesnivel.Nonhaiproblemadeque sealguén tenproblemasdedeficienciavisual,deque tenacolunamal e nonpode dar golpes cos pés por desniveis... Non hai normativa a cumprir... Cando non hainormativaacumprirasituaciónéóptima...Non sempre se pode, claro, non sempre se pode. O mesmopoderíamosdicirdecasecalquera situación de edificioou lugar. PauloFontán, tetrapléxico en cadeirade rodas éo asesor-inspector dos servizos técnicosmunicipais que revisaas obras relacionadas coaaccesibilidade. Forma partedaAsociaciónAmizade. Aparticipación social canalízase a través deentidades que agrupanás persoasmáis directamente afectadas por estes asuntos, como as de invidentes, disminuídos físicos oupsíquicos, paralíticos cerebrais, etc. así como con asembleas, xuntanzas colectivas ou individuais, etc.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTEwNTI=